Międzyrzeczywistość. Przestrzeń i jej reprezentacje w obrazach
Problem organizacji przestrzeni w dziele od zawsze był traktowany jako zagadnienie priorytetowe i współdecydujące o charakterze przedstawienia. Dawniej, jej sposób wyrażania był elementem towarzyszącym tematowi dzieła, dzisiaj, wielokrotnie bywa samodzielnym celem działania twórcy. Planowanie oraz aranżowanie odległości, parametrów i wymiarów form bywa niezależne od reprezentowanej stylistyki czy konwencji artystycznej, przez co we wszystkich dziełach, chcąc nie chcąc, zawarty jest jakiś rodzaj przestrzenności. Każdy autor reprezentuje stylistykę, w której wyraża swój stosunek do problemu przestrzeni. Przyjmuje ona różne odmiany, które można by usytuować w continuum, wyznaczanym biegunami iluzji (mimesis) i konwencji (abstrakcja), a jej konsekwencją jest spotęgowanie artystycznego przesłania autora. W zaprezentowanej w galerii Wydziału Nauk Humanistycznych wystawie wykładowców z Katedry Malarstwa i Rysunku Wydziału Sztuki Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu mamy do czynienia z różnymi formułami sugerowania przestrzenności w obrazie, wynikającymi z indywidualnego podejścia każdego z nich do tego zagadnienia. Czasem jest to echo rejestrowania rzeczywistości fizycznej, podkreślone umownym kolorem czy wyobrażoną formą, kiedy indziej samodzielna wobec realności świata konstrukcja, struktura czy wykres. Obraz wówczas często sprawia wrażenie zapisu autorskiego programu badania cech materii, światła, powierzchni lub struktury zjawisk. W każdym z tych przypadków zwraca na siebie uwagę zastosowaniem kolorów, układem form bądź wewnętrzną dynamiką składników. Z nich bowiem uplecione są: przymus wewnętrznej spoistości dzieła, alert bodźców wizualnych, koherencja komponentów, decydujące o urodzie zastosowanych środków i w ostatecznym rezultacie – o artystycznym wymiarze przedstawionych dzieł. To one decydują o jakości tych obrazów.
Kazimierz M. Łyszcz
Film z wydarzenia
Fotogaleria
zdjęcia Dariusz Skiermunt